Akademik Bağnazlıktan Akademik Özgürlüğe

Akademinin olmazsa olmazı bağımsızlıktır. Cemaatten, tarikattan ve tabi ki hocadan bağımsız olabilmek. Mutlak bir özgürlük olamayacağına göre kayıtlı olunması gereken “aydın sorumluluğu”nun da gereği olarak millî ve manevî (tabi sahipse) değerlerdir. Kur’ân, Sünnet, Devlet, Bayrak, Beka…

Gerekçesi, savunusu ne olursa olsun bir akademisyenin “ben söyler geçerim” deme lüksü veya özgürlüğü yoktur. Açıkçası kendisinde böyle bir hak olduğunu düşünenlerden de ne ilim adamı ne de akademisyen olur.  

Akademide özgürlüğün sınırlarını belirleyen esasların ne olduğu ayrıca tartışılması gereken bir konudur. Geçmişteki ulemayı sarayın emrine girmekle itham edenlerin bugün bir makam elde edebilmek için yaptıklarını düşününce sorunun, basit bir “tutarsızlıklar”dan öte ciddi bir “ahlakilik” problemi barındırdığını rahatlıkla söyleyebiliriz.   

Bugün devletten maaş alan akademisyenin geçmişteki âlimin “atiyyesini” diline dolaması kendi otorite inşasında takip ettiği yolun akademinin diliyle “etik” çerçevede sorunlu olduğunun da göstergesidir.

Dün 28 Şubat yönetimine selam duran; sonrasında Fetö’ye selam gönderenlerin bugün “takke-külah” dönüşümünün akabinde ona buna ayar çekmesi, takdir edileceği üzere ilmin değil milli hafızada yaşanan soruna olan güvenin eseridir.   

Akademik bağımsızlık, geleneği inkâr veya hocaya karşı hadsizlik değil, ulaşılan ilmî neticelerin, fikrî çıkarımların herhangi bir çekince duyulmaksızın ilânıdır. Açık yüreklilikle ifade etmeliyim ki, bir hocanın başarısı kendisinden iyi öğrenciler yetiştirmesinde gizlidir. Bu çerçevede herhangi bir hocanın öğrencisini “kıskanması” ve hatta “önünü kesmesi” akademiye/ilme ait davranış modelleri değildir. Olması gereken, öğrencisinin kendisini ifade edeceği özgürlüğü sunmasıdır. Bu sunulan özgürlük ortamını nasıl kullanacağı veya nasıl heder edeceği ise tamamen öğrencinin kendisiyle (karakter ve ahlak) ilgilidir ki, bu konuda yorum yapmak pek de mümkün değildir.

05/09/2020